Жасанды алаңдар — артықшылық па, әлде қауіп пе?

1980 жылдардан бері технологиялық ілгерілеуге қарамастан, пластиктен жасалған жасанды футбол алаңдары кәсіби футболда жиі сынға ұшырап келеді. Футболшылардың тізесі мен тобығына түсетін жүктеме, жарақат алу қаупі, экологиялық зиян — осының бәрі жасанды жабын төңірегіндегі даулы мәселелерді күшейтуде.

Жозе Моуринью өз ойыншыларының жарақаттарын осы алаңмен байланыстырады: «Маңчинидің жарақаты мені қатты алаңдатады. Бұл пластикалық жабында ойнаудан болды». Ал «Будё-Глимт» қорғаушысы Один Бьортуфт мұны артықшылық деп санайды: «Бұл біз үшін сөзсіз артықшылық. Біз бұл алаңда күн сайын жаттығамыз».

Ғылыми дәлелдерге сүйенсек, British Journal of Sports Medicine журналында жарияланған зерттеу жасанды жабындарда жарақат алу қаупі табиғи алаңдармен салыстырғанда айтарлықтай жоғары емес екенін көрсеткен. Дегенмен, доп қозғалысына әсері мен ойын қарқынының баяулауы — тағы бір мәселе.

«Доркинг Уондерерс» клубының менеджері Марк Уайт жасанды алаңның ерекшелігі команданың үйде де, сыртта да бірдей нәтиже көрсетуіне себеп болғанын айтады — бұл футболда өте сирек кездесетін құбылыс.

Экология да назардан тыс қалмай отыр: резеңке үгінділері киімге жабысып, қоршаған ортаға зиян келтіруі мүмкін. Жасанды алаңдарды жасау қазба отындарын көп қажет етеді, ал бұл — жаһандық жылыну және микропластик мәселелері аясында өзекті тақырып.

Жасанды алаң — тиімді әрі үнемді шешім болғанымен, кәсіби деңгейдегі қауіпсіздік пен экология тұрғысынан әлі де үлкен сұрақтар тудырады.